tram 17 ..

τελικα το nothing really ends πραγματωνεται ..τ τιποτα δεν τελειωνει .. 2 ολοκληρα χρόνια ...

την παρασκευή το απογευμα.. γυρνώντας προς το σπίτι .. στο παρκάκι δίπλα στο σταθμό μια χορωδία τραγουδάει .. ο αντ. κάπου τριγύρω κλασσικά τους παρατηρεί .. καθόμαστε λίγο μαζί να μοιραστούμε κουβέντες και τσιγάρα .. 2 κύριοι παίζουν εκείνο το κλασσικό παιχνίδι με τις μπίλιες.. όποιος έχει βρεθεί στο παρίσι μπορεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται!ο κύριος δ. μας εξηγέι πως το έδαφος επηρεάζει το αποτέλεσμα για αυτό ονομάζεται "παιχνίδι της γης" ..

το όνομα του μου θυμίζει λίγο την ισπανική εκδοχή του κουτσό .. rayella ..

στην αρχή ζωγραφισμένο το έδαφος .. la tierra .. και στο τέλος ο ουρανός .. el cielo ..

κάτι σαν υπενθύμιση ..πως όλα τελικά είναι μετάβαση από το ένα στο άλλο .. το θέμα είναι τι κάνεις στο ενδιάμεσο .. μάλλον δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό .. αν μην τι άλλο να μην πάτήσεις τις διαχωριστικές γραμμές !

τριγύρω παιδάκια ποδηλατούν φορώντας πολύχρωμα κράνη ..το πιο μικρό της παρέας έχει ξεφυτρώσει δεκάδες χόρτα .. τα πετάει στον αέρα ..και μετά από λίγο χοροπηδάει πάνω σε αυτά .. ξαφνικά ..σαν σε αυτή την πόλη .. οι άνθρωποι να εξαργυρώνουν τον αστικό τρόπο ζωής .. βγαίνοντας σε πλατείες .. σε παιδικές χαρές ..κάνοντας πικ νικ στον εθνικό κήπο .. πόσο μάλλον τώρα που ανοίγει ο καιρός .. !! το σάββατο το ξημέρωμα μας βρίσκει απόλυτα χαρούμενους να χορεύουμε σαν τρελά το Mala vida.. συνειδητοποιώντας πως δεν πρόκεται τελικά να μεγαλώσουμε ποτέ ..μα ποτέ όμως !!