ποτέ μου δε συμπάθησα τα ξύλινα σπαθιά.. pop χαζοτραγουδάκια με κιθαριστική επικάλυψη .. έιναι όμως ένα τραγουδι του παυλίδη .. που όποτε το ακούω έρχεται και χτυπάει την πορτούλα της συναισθηματικής μνήμης .. τοκ,τοκ .. μιλάει για το ομορφότερο κορίτσι της γρανάδας .. της γρανάδας που μου λείπει αφόρητα .. η ανεμελιά που συνόδευε τα βράδια στο entresuello .. oι ταινίες του τόνι γκάτλιφ .. οι βόλτες στο αlbaycin και στο mirador του san nicolas .. και όλα αυτά με μια περιέγεια στην αρχή ..και στη συνέχεια με μια δόση οικειοποιήσης .. 1,5 μήνας σχεδόν .. το χουζούρι κάτω από το τέλειο πάπλωμα της κατερίνας .. ο κάρλος,ο στέφανο,το πωλινάκι,ο μιχάου .. οι ιταλικές μακαρονάδες σε τεράστια ταψιά .. μπύρες στο bar-δισκάδικο .. μα πάνω απο όλα η αίσθηση πως όλα είναι καινούρια .. άλλαζες διαδρομές τα πρωινά για να ανέβεις στο κέντρο .. καφέδες cortado .. και παρτίδες μπιλιάρδο όπου ο ζαχ. να με κατατρωπώνει και εγώ να του τσακίζω το νευρικό σύστημα με τα γέλια μου ..
η εβδομάδα κλείνει με το τανγκό από το άρωμα γυναίκας ..
please make me dance ..
η καλύτερα.. please,dance with me ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου